Dit is waar gebeurt
Of
Zou moeten gebeuren
Waar het kan
Niet plaats vind
Dit is een werktitel
Wachtend op een beter idee
Bijeen gegroepeerd
Wijken
Dat wordt
Wat maakt
Dit
Deze
Mijn aanraking
Haar ego
Hierbij
Net niet
Te groot voor klein
Bij horen
Zonder
Kunnen
Eigen
Uitnodiging
Keert zich in
Bij ons
Ingericht
Onzeker
Terug getrokken
Zal het wel niet
Hier
Een gebeuren
Zou dat
Deze werktitel
Doorgaan proberen
Aanslag van fatsoen
Vrienden slaan neer
Bedrogen door
En slopen
Afbreken
Het moet nieuw
Dan zijn we wat
De geschiedenis
Bordenwisser
Krast
Weg leven
Hoe nog
Herinneren
Weten van
Hier was
Kan het niet vinden
Afgesloten voor
Mag niet praten
Sta er buiten
Wil ze niet
Getrouwd
Geen kinderen
Vervreemdt ze
Zeker van mij
Wat kan ze
Dit voortslepen
Met het goed
Haar eigenheid
Is het nooit
Niet
Helemaal
Niet bescheiden
Vals
Te beperkt
Haar liefde
Voor het eigene
Er spreekt geen
Of te veel
Het ontkennen
Weigeren
Erkennen
Beide
Dat ze dat
En ik
Komt er hier alleen
Zo tussen in
Is accepteren
Niet klagen
Het is zo
Op onszelf
Apart
Afgescheiden
Kan zij
Kan ik niet
Samengaan
Blijkbaar
Moet dit
Willen niet
Met & Zonder
En
Verlangen
Naar
Eindhoven
acgvianen 
The joy van een Log….
spreek je snel amigo
hey vriend !
een wepslog mooi leuk fijn puur vergif
ik zie je snel
gebeurt is trouwens gebeurD
goedsgroets
ptr š
Dag Peter M
Het is wel zeker gebeurt
Het is het waar dat gebeurt
weblog in stemmig grijs
ik lees het gedicht, maar hoor je stem er in gedachten bij
reageer binnenkort uitgebreider
vriendengroet
willem
Dit is waar gebeurt
Of
Zou moeten gebeuren
Waar het kan
Niet plaats vind
Dit is een werktitel
Wachtend op een beter idee
Bijeen gegroepeerd
Wijken
Dat wordt
Wat maakt
Dit
Deze
Mijn aanraking
Haar ego
Hierbij
Net niet
Te groot voor klein
Bij horen
Zonder
Kunnen
Eigen
Uitnodiging
Keert zich in
Bij ons
Ingericht
Onzeker
Terug getrokken
Zal het wel niet
Hier
Een gebeuren
Zou dat
Deze werktitel
Doorgaan proberen
Aanslag van fatsoen
Vrienden slaan neer
Bedrogen door
En slopen
Afbreken
Het moet nieuw
Dan zijn we wat
De geschiedenis
Bordenwisser
Krast
Weg leven
Hoe nog
Herinneren
Weten van
Hier was
Kan het niet vinden
Afgesloten voor
Mag niet praten
Sta er buiten
Wil ze niet
Getrouwd
Geen kinderen
Vervreemdt ze
Zeker van mij
Wat kan ze
Dit voortslepen
Met het goed
Haar eigenheid
Is het nooit
Niet
Helemaal
Niet bescheiden
Vals
Te beperkt
Haar liefde
Voor het eigene
Er spreekt geen
Of te veel
Het ontkennen
Weigeren
Erkennen
Beide
Dat ze dat
En ik
Komt er hier alleen
Zo tussen in
Is accepteren
Niet klagen
Het is zo
Op onszelf
Apart
Afgescheiden
Kan zij
Kan ik niet
Samengaan
Blijkbaar
Moet dit
Willen niet
Met & Zonder
En
Verlangen
Naar
EindhovenDit is waar gebeurd
Of
Zou moeten gebeuren
Waar het kan
Niet plaats vindt
Dit is een werktitel
Wachtend op een beter idee
Op mijn vertrouwde associatieve werkwijze probeer ik dit gedicht te bespreken, de vinger te leggen op de stijl, de bedoeling en op het tot nu toe ongezegde. Ik roep de goden op om mij te helpen en mochten zij mij niet helpen, dan vertrouw ik op mijn logica, mijn intuxc3xaftie.
Een vorm van eenzaamheid. Zo luidt de titel. De eenzaamheid als vorm, zoals een vierkant een vorm is, een rechthoek. Een vorm als meetbare eenheid. Construeerbare eenheid.
Dit is waar gebeurd. We beginnen met een abstractie. De lezer vraagt: Wat is waar gebeurd. WAT is waar gebeurd? Wat is WAAR gebeurd. Vervolgens wordt het tegengesproken, genuanceerd. Is dit wel waar gebeurd? Het zou moeten gebeuren. We gaan oer van een constatering naar een wens. Dit zou moeten gebeuren, waar het kan, maar niet plaats vindt. Bestaat er wel een plaats om het te laten plaats vinden. Er is en bepaald ongenoegen te bespeuren. De benamingen vallen elkaar. Het gewenste waar gebeurde staat in het teken van de voorlopigheid: dit is een werktitel, wachtend op een beter idee.
Bijeen gegroepeerd
Wijken
Dat wordt
Wat maakt
Dit
Deze
Mijn aanraking
Haar ego
Hierbij
Net niet
Te groot voor klein
Naar welk gebeuren of naar welke waar gebeurds wordt er verwezen. Waar verwijst het DIT naar. Alsof iemand iets van buitenaf de twee mensen samen heeft geplaatst. Zo lees ik de eerste regel van twee woorden. Bijeen, gegroepeerd. Wat levert nu deze groepering op. We lezen meteen het woord: wijken. De toon van de eerste strofe, de sfeer van de eerste strofe zet zich hier voort. De ene regel zet zich af tegen de andere, zoals de ene mens zich afzet tegen de ander. Bijeengegroepeerd zijn de tegenstellingen. Dit tegenover deze. De worder tegenover de maker. De aanraking tegenover het ego. Het net tegenover het niet. Haar ego is te groot voor het klein. Nee. Het gebeurt niet
Bij horen
Zonder
Kunnen
Eigen
Uitnodiging
Keert zich in
Bij ons
Ingericht
Dit is geen zin om de woorden achter elkaar te zetten. Dan krijg je, indien het proza was, iets onuitsprekelijks, onbegrijpelijks. Gedichten lezen is een andere discipline. De lezer dient zich in te spannen. De woorden op zich te lezen, puur op hun betekenis en op hun onderlinge samenhang. Bij horen. Waarvan is dit de samentrekking. Welk woord of welke woorden is of zijn hier omwille van het ritme en de unieke vorm weggelaten. Aan de lezer de taak om het in te vullen, het aantal woorden uit te breiden.
Erbij horen? Of Bij elkaar horen? Bij elkaar horen zonder bij elkaar te kunnen zijn. De eenzaamheid uit de titel dient hierbij als leidraad.
Dan lezen we: Eigen We zijn het kunnen niet eigen. We falen. We nodigen elkaar uit, maar we keren tot onszelf in. Zo zitten we in elkaar. Zo is het ingericht. Zo zijn we ingericht.
Onzeker
Terug getrokken
Zal het wel niet
Hier
Een gebeuren
Zou dat
Deze werktitel
Het drama van het menselijk samenzijn voltrekt zich. Er is onzekerheid. Er is teruggetrokkenheid. Het zal wel niet gebeuren. Wat had moeten gebeuren kreeg geen naam, maar bleef voorlopig een werktitel. Het mocht geen naam hebben. De eenzaamheid krijgt meer en meer vorm. Wat heet laat zich niet noemen, weigert zich te laten benoemen, laat zich niet waar worden hoe we ook proberen er iets van te maken.
Doorgaan proberen
Aanslag van fatsoen
Vrienden slaan neer
Bedrogen door
En slopen
Afbreken
Het moet nieuw
Dan zijn we wat
Toch geven we niet op. We blijven proberen. We hebben als paar een naam hoog te houden. Als eventueel paar. We houden de schijn hoog, hoe kapot in feite alles ook is. Het moet nieuw. Dan zijn we wat.
De geschiedenis
Bordenwisser
Krast
Weg leven
Maar we zijn in feite niet meer dan wat gegroepeerde feiten. In een enkel ogenblik uit te wissen. Te vergeten. Vuil op een bord dat wordt weggekrast.
Hoe nog
Herinneren
Weten van
Hier was
Kan het niet vinden
De wanhoop klinkt duidelijker en duidelijker. De machteloosheid tegen de stampende machine van de geschiedenis. Wat herinneren wij ons van ware wezen, van onze voorbestemming. Wat herinneren wij ons van ons. Black out.
Afgesloten voor
Mag niet praten
Sta er buiten
Wil ze niet
Getrouwd
Geen kinderen
Vervreemdt ze
Zeker van mij
Wat kan ze
We zien hier een afstand vreselijk groot en persoonlijk worden. Pijnlijk persoonlijk. Ze vervreemdt zeker van mij
Ze wil niet. Jij staat er buiten. Maar wat kan ze? De pot op? Waar is ze toe in staat en hoe berekenbaar is ze
Dit voortslepen
Met het goed
Haar eigenheid
Is het nooit
Niet
Helemaal
Niet bescheiden
Vals
Te beperkt
Haar liefde
Voor het eigene
We zien in elke strofe de verhouding weer in een ander perspectief. Hoe kunnen wij “Het eigene” lezen. Als oorspronkelijkheid, de zichzelfzijnheid, de echtheid, traceerbaarheid, herkenbaarheid. Het voelt allemaal, zo te lezen, niet goed aan. Er worden beschuldigingen geuit, verwijten gemaakt of in feite droog geconstateerd.
Er spreekt geen
Of te veel
Het ontkennen
Weigeren
Erkennen
Beide
Dat ze dat
En ik
Komt er hier alleen
Zo tussen in
Is accepteren
Niet klagen
Het is zo
Er spreekt geen of te veel. Het spreekt in ieder geval niet bepaald evenwichtig. Ontkennen, weigeren te erkennen. Weigeren en vervolgens erkennen. Alles is mogelijk. Beide. Maar ze blijft een raadsel. Achter DAT ZE DAT lezen we een oneindig aantal puntjes, alvorens de IK aan de horizon verschijnt. Het ik dat er alleen zo tussen in komt, mee mag schipperen, meeschippert, het schipperen aan moet zien met lede ogen, aanvaardend.
Op onszelf
Apart
Afgescheiden
Kan zij
Kan ik niet
Samengaan
Als twee dingen in een huis die op hun plaatsen maar weigeren samen te gaan. De eenzaamheid slalomt vaardig om de dingen heen.
Blijkbaar
Moet dit
Willen niet
Met & Zonder
En
Verlangen
Naar
Eindhoven
Zo zit dat. Zo moet het zijn. De eenzaamheid is een vorm tussen de vormen. We lezen een gespletenheid in deze situatie. We willen niet met. En we willen niet zonder. Er is nog een derde mogelijkheid. We willen verlangen naar Eindhoven.
De stijl is DE STIJL. Het is geen stijl van mooischrijverij. Het is het ontwerp van eenzaamheid. Eenzaamheid als pure architectuur. De mens geworpen, de mens ontworpen en ontworteld. Het gedicht is het bouwwerk van de verwaarloosde woorden. De veelgebruikte woorden en toch opnieuw en opnieuw gebruikte woorden: Het lijken woorden als namen, adressen, telefoonnummers op een invulformulier, komend na de dubbele punt
Het klinkt compact en tegelijkertijd klinkt het als de hapering van de eh eh mens.
De lezer van deze gedichten moet de zinnen langer maken, de zinnen uitbreiden.
Het moeilijke van dit gedicht is uit te vinden waar de woorden op elkaar aansluiten, een zin vormen en waar ze geisoleerd gelezen dienen te worden. Het moeilijke is altijd een uitdaging, dat zeker. Het moeilijke is de moeite waard. Ik nam de moeite.
correctie: ik nam graag de moeite
ik hoop dat je tevreden bent
vriendengroet
willem
Ziet er vet uit Andrxc3xa9. Nu heb ik geen excuus meer om niet eens te komen kijken. Ik zal je agenda eens doorwerken, misschien kan ik een gaatje vinden in het drukke leven van de student…….