Het plafond buigt naar beneden
zo tussen in wat gemompel
en hoort de verte in leegte
een opengesperd oog vloeit
door wat kringelende rook
terug naar de buitenwereld
daar staat de stap op straat
horen de huizen hem gaan
een zachte zucht in vrijheid
deelt hij door een gegeven bloem
zijn eigen hart in stukken
om alles voor elkaar te maken
dat leven heelt door trilling.
acgvianen 